3 maanden
De stand van zaken na 3 maanden in Ghana. Ik doe mijn job nog even graag. Mathias heeft zich aangepast aan het Afrikaanse ritme (beperken tot 1 iets per dag gedaan krijgen) en Melissa is heel wat vrolijker en speelt meer op haar eigen.
De voorbije week was niet zo productief. Niet dat alles misliep maar gewoon het feit dat alles zoveel tijd vraagt om iets gedaan te krijgen. Maandag heb ik 'van thuis gewerkt'. Ik was nog moe na onze trip naar Tamale en wou het wat rustig aandoen. Thuisblijven is dus niet het rustiger aandoen. Melissa had me duidelijk gemist dus ging al mijn aandacht naar haar. Na een 'normale' dinsdag, gingen we woensdag op zoek naar een autoverzekering. Toevallig kwamen de mensen van de verzekering dat CIP gebruikt langs op het bureau. Ideaal toch, zij konden direct papieren opmaken voor onze auto. Een hele voormiddag hebben we verdaan aan het wachten op hen, 5 minuten waarbij zij uitleggen welke types verzekering ze kunnen aanbieden en dan terug wachten op hen. Want ze konden eigenlijk niets concreet doen en we moesten er toch voor naar het kantoor komen. Tegen de middag waren ze nog niet terug en zochten we dan maar zelf op google maps waar hun kantoor juist was. Het bleek niet ver van de shopping mall te zijn dus we zouden het zelf wel vinden. Bij wonder vonden we het kantoor vrij vlot, maar wat bleek, dit was een oud kantoor en ondertussen zijn ze verhuisd naar een nieuw gebouw. De mensen in de buurt gaven ons een halve uitleg van waar we wel moesten zijn, maar omdat hier niets straatnamen of nummers heeft is het een beschrijving zoals 'rij hier rechtdoor tot je aan Ahodwo bent, dan is het 500m na het rondpunt dichtbij de Melcom winkel'. Niet gevonden dus. We keerden terug naar mijn werk en vroegen het nog eens aan een collega. We moeten er gepasseerd zijn maar zaten te ver te zoeken.
Donderdagochtend poging 2. Dit keer zijn we er wel geraakt, maar het heeft toch een hele voormiddag geduurd voor alles in orde was. Ze proberen je eerst de duurste omnium aan te smeren. Uiteindelijk hebben we een tussenformule kunnen overeenkomen. De volgende stap was naar de DVLA, de autokeuring. We zijn nog steeds bezig met de aanvraag van de nummerplaat. Met de papieren die we gekregen hebben van het ministerie in Accra, zou alles vlot moeten gaan. Maar wat dacht je, we hebben daar 5 uur gezeten. We rijden nog steeds met een voorlopige nummerplaat waardoor we regelmatig gestopt worden door de politie. En ook onderweg naar de keuring hebben ze Mathias tegengehouden (ik zat bij de DVLA te wachten op papieren). Mathias had enkel een kopie van zijn rijbewijs bij en dat was niet voldoende. (De politie neemt hier nogal vlug je rijbewijs af en als je enkel een kopie bijhebt kunnen ze niet te veel doen). Ze hebben Mathias meegenomen naar het politiekantoor en daar voor geld gevraagd. Op zich niet zo heel veel geld (ongeveer 15 euro) maar uit principe wilde Mathias niet betalen (wij doen niet mee aan de omkoperij hier) en vroeg achter een officiële bekeuring. Uiteindelijk hebben de mensen in DVLA, waar ik nog zat, kunnen onderhandelen met de politie om Mathias vrij te krijgen. De keuring zelf was ok (wat ook verwonderlijk is want wij weten hoeveel mankementen er zijn aan die auto). Resultaat na deze dag, nog steeds geen vaste nummerplaat.
Over het algemeen kunnen we het hier al beter vinden. Het lokale eten zullen we nooit gewoon worden. Het lokale eten bestaat hier uit 'fufu', 'banku' en rijst, met vis of kip. De fufu en banku zijn deegachtig gemaakt van cassava, maïs of yam in een soort soep dat je met je handen moet eten. Gelukkig kan je hier ook brood vinden. Iedere maandag komt de bakker met vers brood (een brood kost hier 1 euro). En de standaard ingrediënten vind je hier wel zoals bloem, suiker, boter enzo. Vandaag heb ik lasagne gemaakt (met de lasagnebladen die we meehadden uit België) en rijstpap. En we leren onze huishoudster hoe ze het eten moet maken zoals wij het willen.
De voorbije week was niet zo productief. Niet dat alles misliep maar gewoon het feit dat alles zoveel tijd vraagt om iets gedaan te krijgen. Maandag heb ik 'van thuis gewerkt'. Ik was nog moe na onze trip naar Tamale en wou het wat rustig aandoen. Thuisblijven is dus niet het rustiger aandoen. Melissa had me duidelijk gemist dus ging al mijn aandacht naar haar. Na een 'normale' dinsdag, gingen we woensdag op zoek naar een autoverzekering. Toevallig kwamen de mensen van de verzekering dat CIP gebruikt langs op het bureau. Ideaal toch, zij konden direct papieren opmaken voor onze auto. Een hele voormiddag hebben we verdaan aan het wachten op hen, 5 minuten waarbij zij uitleggen welke types verzekering ze kunnen aanbieden en dan terug wachten op hen. Want ze konden eigenlijk niets concreet doen en we moesten er toch voor naar het kantoor komen. Tegen de middag waren ze nog niet terug en zochten we dan maar zelf op google maps waar hun kantoor juist was. Het bleek niet ver van de shopping mall te zijn dus we zouden het zelf wel vinden. Bij wonder vonden we het kantoor vrij vlot, maar wat bleek, dit was een oud kantoor en ondertussen zijn ze verhuisd naar een nieuw gebouw. De mensen in de buurt gaven ons een halve uitleg van waar we wel moesten zijn, maar omdat hier niets straatnamen of nummers heeft is het een beschrijving zoals 'rij hier rechtdoor tot je aan Ahodwo bent, dan is het 500m na het rondpunt dichtbij de Melcom winkel'. Niet gevonden dus. We keerden terug naar mijn werk en vroegen het nog eens aan een collega. We moeten er gepasseerd zijn maar zaten te ver te zoeken.
Donderdagochtend poging 2. Dit keer zijn we er wel geraakt, maar het heeft toch een hele voormiddag geduurd voor alles in orde was. Ze proberen je eerst de duurste omnium aan te smeren. Uiteindelijk hebben we een tussenformule kunnen overeenkomen. De volgende stap was naar de DVLA, de autokeuring. We zijn nog steeds bezig met de aanvraag van de nummerplaat. Met de papieren die we gekregen hebben van het ministerie in Accra, zou alles vlot moeten gaan. Maar wat dacht je, we hebben daar 5 uur gezeten. We rijden nog steeds met een voorlopige nummerplaat waardoor we regelmatig gestopt worden door de politie. En ook onderweg naar de keuring hebben ze Mathias tegengehouden (ik zat bij de DVLA te wachten op papieren). Mathias had enkel een kopie van zijn rijbewijs bij en dat was niet voldoende. (De politie neemt hier nogal vlug je rijbewijs af en als je enkel een kopie bijhebt kunnen ze niet te veel doen). Ze hebben Mathias meegenomen naar het politiekantoor en daar voor geld gevraagd. Op zich niet zo heel veel geld (ongeveer 15 euro) maar uit principe wilde Mathias niet betalen (wij doen niet mee aan de omkoperij hier) en vroeg achter een officiële bekeuring. Uiteindelijk hebben de mensen in DVLA, waar ik nog zat, kunnen onderhandelen met de politie om Mathias vrij te krijgen. De keuring zelf was ok (wat ook verwonderlijk is want wij weten hoeveel mankementen er zijn aan die auto). Resultaat na deze dag, nog steeds geen vaste nummerplaat.
Over het algemeen kunnen we het hier al beter vinden. Het lokale eten zullen we nooit gewoon worden. Het lokale eten bestaat hier uit 'fufu', 'banku' en rijst, met vis of kip. De fufu en banku zijn deegachtig gemaakt van cassava, maïs of yam in een soort soep dat je met je handen moet eten. Gelukkig kan je hier ook brood vinden. Iedere maandag komt de bakker met vers brood (een brood kost hier 1 euro). En de standaard ingrediënten vind je hier wel zoals bloem, suiker, boter enzo. Vandaag heb ik lasagne gemaakt (met de lasagnebladen die we meehadden uit België) en rijstpap. En we leren onze huishoudster hoe ze het eten moet maken zoals wij het willen.
Comments
Post a Comment