Tropisch regenwoud

We hebben bezoek van Elise, een vriendin uit België. Ze blijft een week in Kumasi, maar bezoekt ook de kust en het noorden. Ghana is niet zo toeristisch, maar het is wel een ideaal land om de Afrikaanse sfeer op te snuiven. 

Op een half uur rijden van Kumasi ligt een beschermd stuk tropisch regenwoud: Bobiri Forest and Butterfly Sanctuary. Ik was er eerder al eens met Mathias en de kindjes, maar blijkbaar moet je vooraf bellen om je bezoek aan te kondigen. Na een korte wandeling zijn we toen weer huiswaarts gekeerd. Deze keer hebben we op voorhand laten weten dat we komen en werd ons gezegd dat we vanaf 12u welkom waren. De weg er naartoe is al een avontuur op zich:

Rond 14u kwamen Elise en ik er aan. De vrouw die ons begroette, viel uit de lucht dat we daar waren. Haar man, met wie we getelefoneerd hadden, was net terug uit het dorp en zat in bad. In afwachting konden we plaatsnemen in het bezoekerscentrum. De infrastructuur stelt doorgaans niet zo veel voor als we van Westerse toeristische attracties gewoon zijn, maar hier hebben ze een deftig lokaaltje wat leuk ingericht was.

Al snel kwam de zoon van de gids naar ons toe en stelde voor ons rond te leiden. We schatten hem 10 jaar en wilden liever wachten op de gids zelf. Na een poosje kwam ook hij tot bij ons en vertelde dat hij nog naar het dorp moest (we dachten dat hij net terug was?!) om lunch te halen voor gasten die bleven overnachten. Hij stelde voor dat we de korte wandeling deden van één uur met zijn zoon. Die heb ik vorige keer al gedaan en ik heb er echt op moeten aandringen dat ik deze keer de langere tour wou doen. Die duurt 2,5u en op de route ligt een brug die mogelijks niet toegankelijk is door de hevige regenval. We wouden het er toch op wagen en desnoods dezelfde weg terugkeren. Uiteindelijk kwamen we tot een compromis dat we eerst met zijn zoon de korte tour deden en als hij terug kwam van het dorp zou hij ons op de lange wandeling begeleiden. Maar we hadden de indruk dat hij ons na de ronde met zijn zoon liefst naar huis zag vertrekken.

Het gastje had precies niet veel goesting. Bovendien waren we na minder dan een half uur al terug. Toen we aankwamen, vertrok de gids net met zijn brommer richting centrum. Geen idee wat hij al die tijd gedaan heeft, maar er zat dus niets anders op dan nog eens plaats te nemen in het lokaaltje en te wachten... Een uur later was hij eindelijk terug. Hij had effectief iets meegebracht, maar bracht het naar zijn eigen woning in plaats van het gastenverblijf. In al die tijd hebben we geen mensen gezien of gehoord, dus we hebben sterke twijfels bij zijn uitleg. Maar goed, we gingen vol enthousiasme op pad. Het was ondertussen al half 4 en ik zat er al mee in dat we niet voor het donker zouden terug zijn.

De lange tocht was uiteindelijk maar 3,2 km en na een uur zat het er al op; goed op tijd voor het donker werd. En de brug was in zeer goed staat, vlakbij het beginpunt en wist de gids dus zeer goed dat die niet overstroomd was. Conclusie: je kan niet voortgaan op wat de mensen zeggen.

De tocht door het tropisch regenwoud was wel de moeite. Heel bezweet en aangevallen door soldatenmieren kwamen we toe. Rusten met een gekoelde drank zat er niet in aangezien er niets voorhanden was; ook al was de gids die dag al 2 keer naar het dorp geweest om inkopen te doen. 

De naam van het park is butterfly sanctuary maar het is eerder per toeval dat er veel vlinders zijn. De vlinders komen naar de mango bomen in bloei (dat is vooral van maart tot mei). Nu in het regenseizoen zijn er veel minder te zien.

Er zit zeker veel potentieel in zo een park voor toerisme maar het blijft toch een zootje ongeregeldheid. Ook al hadden we onze komst laten weten, de gids bleek andere prioriteiten te hebben en probeerde ons weg te sturen met excuses. Met genoeg geduld hebben we er toch een mooie namiddag op zitten.