Een eigen auto
Vorige week hebben we een auto gekocht. Het is een tweedehands toyota Rav4. De keuze voor een toyota was rap gemaakt. Ongeveer de helft van de auto's hier zijn toyota's.
Een maand geleden zijn we onze zoektocht naar een auto begonnen. Je kan hier heel gemakkelijk een tweedehandsauto vinden maar je weet natuurlijk nooit of het een betrouwbare auto zal zijn. Een algemeen principe is hier namelijk: 'een laagje verf erover en het is zo goed als nieuw'. Bijvoorbeeld schilderen ze ook de kasseien buiten.
Als je door Kumasi rijdt, zie je heel veel plaatsen waar ze tweedehands auto's verkopen. Om de kans om int zak gezet te worden te verkleinen, is er een collega meegegaan. We hebben zo een stuk of 5 plaatsen bekeken maar al snel was duidelijk dat hoe dichter je bij het centrum komt, hoe meer ze vroegen. Uiteindelijk is onze keuze gevallen op de eerste auto die we gevonden hadden. Een andere collega is nog eens teruggegaan en hij kreeg dezelfde prijs. Dit gaf ons toch iets meer vertrouwen in de verkoper.
Eerst een testrit. Ook al beginnen we onze weg al iets te kennen in Kumasi, het blijft moeilijk om met een auto dat je niet gewoon bent in het chaotische verkeer te rijden. Aan de eerste verkeerslichten stonden we voor het rood te wachten. Een politieman op moto stond te wachten voor ons. Hij draait hem om en denkt "een blanke man achter het stuur, mmm, money". Hij deed teken dat we aan de kant moesten. Hij vroeg het rijbewijs van Mathias (op zich niets speciaals) maar om het terug te krijg verwacht hij een kleine bijdrage. De verkoper die mee was, begon te discussiëren en heeft die politie dus omgekocht.
Vorige vrijdag hebben we dan effectief de auto gekocht (we moesten nog wachten voor het geld van onze Belgische rekening overgezet was naar de Ghanese rekening). De eerste stop vrijdag was bij de bank. Het hele bedrag moest in cash betaald worden. Als je weet dat een euro ongeveer gelijk is aan 5 cedi dan is het wel duidelijk dat dit een serieus hoop geld was om op zak te hebben. En bovendien waren het briefjes van 20 en 50.
Momenteel rijden we met een voorlopige nummerplaat; de aanvraag voor een diplomaten nummerplaat duurt 3 weken. Die voorlopige nummerplaat heeft wel wat gevolgen. We mogen enkel tussen 6u 's ochtends en 6u 's avonds rijden, we moeten een logboek invullen met reisdoel, route, uur van vertrek enzoverder, en er mag maar 1 passagier mee. En voor dat laatste waren we dus in fout tijdens die testrit. De verkoper heeft dus eigenlijk die politieman omgekocht om geen boete te krijgen.
Op vrijdag reden we dan met onze auto naar 'huis'.
Yes, een eigen auto. Terug wat meer bewegingsvrijheid. De vreugde was jammergenoeg maar van korte duur. De volgende dag, klaar om er zelf op uit te trekken in Kumasi, wou de auto niet starten. Na een hele dag over en weer bellen, kwam de garagist met een nieuwe batterij. Maar het probleem was groter dan enkel de batterij. Er bleek een probleem te zijn met de benzinetoevoer. De auto stond geparkeerd op een helling waardoor de toevoer van benzine niet voldoende was. Dus, eerst wat bijvullen en de auto duwen naar een platte ondergrond. Hij start!
Samen met de garagist zijn we de auto volledig gaan vullen. Ongeveer halfvol begon er benzine uit de auto te lopen. En voor je het weet staat er een heleboel volk rond je auto hun uitleg te doen over wat er zou kunnen mis zijn. Er zat uiteindelijk een lek in de benzinetank; wat waarschijnlijk de echte reden was waarom hij niet wou starten in de eerste plaats.
Het is zondag vandaag. De auto is gemaakt. Poging 2 om er op uit te trekken. Op zondag is het opmerkelijk rustiger op de baan. Maar veel dingen zijn ook gesloten. Onze laatste stop was bij een pizzeria in de buurt. Wat we kregen was geen culinaire hoogstand, maar toch het woord pizza waard.
Een maand geleden zijn we onze zoektocht naar een auto begonnen. Je kan hier heel gemakkelijk een tweedehandsauto vinden maar je weet natuurlijk nooit of het een betrouwbare auto zal zijn. Een algemeen principe is hier namelijk: 'een laagje verf erover en het is zo goed als nieuw'. Bijvoorbeeld schilderen ze ook de kasseien buiten.
Als je door Kumasi rijdt, zie je heel veel plaatsen waar ze tweedehands auto's verkopen. Om de kans om int zak gezet te worden te verkleinen, is er een collega meegegaan. We hebben zo een stuk of 5 plaatsen bekeken maar al snel was duidelijk dat hoe dichter je bij het centrum komt, hoe meer ze vroegen. Uiteindelijk is onze keuze gevallen op de eerste auto die we gevonden hadden. Een andere collega is nog eens teruggegaan en hij kreeg dezelfde prijs. Dit gaf ons toch iets meer vertrouwen in de verkoper.
Eerst een testrit. Ook al beginnen we onze weg al iets te kennen in Kumasi, het blijft moeilijk om met een auto dat je niet gewoon bent in het chaotische verkeer te rijden. Aan de eerste verkeerslichten stonden we voor het rood te wachten. Een politieman op moto stond te wachten voor ons. Hij draait hem om en denkt "een blanke man achter het stuur, mmm, money". Hij deed teken dat we aan de kant moesten. Hij vroeg het rijbewijs van Mathias (op zich niets speciaals) maar om het terug te krijg verwacht hij een kleine bijdrage. De verkoper die mee was, begon te discussiëren en heeft die politie dus omgekocht.
Vorige vrijdag hebben we dan effectief de auto gekocht (we moesten nog wachten voor het geld van onze Belgische rekening overgezet was naar de Ghanese rekening). De eerste stop vrijdag was bij de bank. Het hele bedrag moest in cash betaald worden. Als je weet dat een euro ongeveer gelijk is aan 5 cedi dan is het wel duidelijk dat dit een serieus hoop geld was om op zak te hebben. En bovendien waren het briefjes van 20 en 50.
Momenteel rijden we met een voorlopige nummerplaat; de aanvraag voor een diplomaten nummerplaat duurt 3 weken. Die voorlopige nummerplaat heeft wel wat gevolgen. We mogen enkel tussen 6u 's ochtends en 6u 's avonds rijden, we moeten een logboek invullen met reisdoel, route, uur van vertrek enzoverder, en er mag maar 1 passagier mee. En voor dat laatste waren we dus in fout tijdens die testrit. De verkoper heeft dus eigenlijk die politieman omgekocht om geen boete te krijgen.
Op vrijdag reden we dan met onze auto naar 'huis'.
Yes, een eigen auto. Terug wat meer bewegingsvrijheid. De vreugde was jammergenoeg maar van korte duur. De volgende dag, klaar om er zelf op uit te trekken in Kumasi, wou de auto niet starten. Na een hele dag over en weer bellen, kwam de garagist met een nieuwe batterij. Maar het probleem was groter dan enkel de batterij. Er bleek een probleem te zijn met de benzinetoevoer. De auto stond geparkeerd op een helling waardoor de toevoer van benzine niet voldoende was. Dus, eerst wat bijvullen en de auto duwen naar een platte ondergrond. Hij start!
Samen met de garagist zijn we de auto volledig gaan vullen. Ongeveer halfvol begon er benzine uit de auto te lopen. En voor je het weet staat er een heleboel volk rond je auto hun uitleg te doen over wat er zou kunnen mis zijn. Er zat uiteindelijk een lek in de benzinetank; wat waarschijnlijk de echte reden was waarom hij niet wou starten in de eerste plaats.
Het is zondag vandaag. De auto is gemaakt. Poging 2 om er op uit te trekken. Op zondag is het opmerkelijk rustiger op de baan. Maar veel dingen zijn ook gesloten. Onze laatste stop was bij een pizzeria in de buurt. Wat we kregen was geen culinaire hoogstand, maar toch het woord pizza waard.
Comments
Post a Comment